Rozdział 5

Na drugi dzień rano spotkałam się jeszcze z Kasią, z którą obiecałam sobie że się jeszcze kiedyś spotkamy.

Po 10:30 mój tata przyjechał mnie odebrać. 

Jego pierwsze pytanie brzmiało - Jak tam na koncercie było, córcia ?

Odpowiedziałam - Super.Tato jestem zmęczona pogadamy w domu, ok ?

- Jasne jak chcesz Angelika - powiedział trochę zmieszany ojciec.

Sama nie wiem dlaczego nie miałam ochoty rozmawiać ? Nie umiałam, nie mogłam albo sama nie chciałam sobie wyobrazić tego że mogę już nigdy nie spotkać One Direction. Uśmiechnęłam się lekko i pomyślałam, raz marzenie się spełniło może spełni się i drugi...

2 miesiące później *

Końcówka szkoły bardzo szybko minęła i nastały długo oczekiwane wakacje !!

Planów nie miałam na nie żadnych. 

Cały czas myślałam - to dopiero początek lipca na pewno coś wymyślisz - mówiłam sobie pod nosem.

Wiedziałam że rodzice coś dla mnie szykują, tylko że za nic w świecie nie mogłam sobie wyobrazić co ?

* Tydzień później, sobota wieczorem

- Angelika pozwól do nas na chwilę - zawołała mama z kuchni.

Słysząc swoje imię wstałam od książki którą ostatnio czytałam nosiła tytuł " Cmętarz Zwieżąt " Stephena Kinga, i udałam się do kuchni. 

- Mamy dla ciebie małą niespodziankę - mama mówiąc to uśmiechnęła się.

- Mamo przecież ja mam urodziny w styczniu - odpowiedziałam dalej nie wiedząc o co chodzi.

- Córcia, to jest taki mały upominek bez okazji - mówiąc to podała mi kopertę.

- No otwórz - powiedział tata.

Trochę ze strachem ale i ciekawością powoli uchyliłam kopertę i to co się ukazało moim oczom było najpiękniejszym prezentem. Powoli wyciągnęłam z koperty bilet do LONDYNU !

- Nie mogę w to uwierzyć ! Naprawdę lecę do LONDYNU ! - krzyczałam ze szczęścia.

- Angelika i tak nie masz planów na wakacje więc postanowiliśmy z tatą że pojedziesz odwiedzić moją kuzynkę, Sabinę.

- Dziękuje wam !! - krzyczałam nadal. Nie mogąc opanować łez szczęścia.

- Pojedziesz tam na 6 tygodni, ostatni tydzień sierpnia wracasz - powiedział z uśmiechem tata.

- A wylatujesz już w poniedziałek rano - dodała za tatę, mama.

- Ale jak to już w PONIEDZIAŁEK ?! - krzyknęłam przerażona.

- Nie zdążę się spakować, kupić nowych rzeczy !

- Angelika spokojnie, masz jutro cały dzień - próbowała uspokoić mnie mama.

- No właśnie tylko jeden dzień - pocałowałam rodziców i poszłam do pokoju powoli się spakować.

Jutro czekał mnie bardzo pracowity dzień trzeba pożegnać się z przyjaciółmi,rodziną. Kupić nowe bikini, i parę koszulek. 

- Przydałyby mi się też jakieś nowe spodenki i japonki - myślałam, nie przerywając pakowania.

* Poniedziałek

Wczoraj byłam bardzo zapracowana. Kupiłam sobie nowe conversy, japonki, pomarańczowe bikini, 3 pary nowych spodenek, 7 koszulek, czerwone rurki i szarą bluzę oraz nowy komplet bielizny. 

Ale opłacało się, pomyślałam w duchu. Czekałam właśnie na lotnisku w kolejce do odprawy. Rodzice dalej stali około 40 metrów ode mnie, uśmiechając się. Dałabym przysiądź że przy żegnaniu widziałam w oczach mamy łzy, chociaż obiecała mi że się nie popłacze.

Takie właśnie są Mamy.... - pomyślałam.

Kiedy przeszłam po odprawie, obróciłam się na chwilę żeby pomachać rodzicom i zniknęłam w korytarzu prowadzącym do samolotu. 

Nie mogłam pozbyć się myśli może znowu ich zobaczę.

Ciocia Sabina do której jechałam miała 29 lat, i była bardzo sympatyczna. Dlatego wiedziałam że dobrze się z nią dogadam. Kiedy wszyscy usiedli na swoich miejscach kapitan powiedział.

- Witamy na pokładzie samolotu, proszę o zapięcie pasów i wyłączenie urządzeń elektrycznych za 5 minut startujemy. Posłuszniej zapięłam pasy i wyciągnęłam telefon żeby go wyłączyć.

Spojrzałam jeszcze na godzinę była równo 9:30 czyli w Londynie będę około 12.

Wyłączyłam telefon i zaczęliśmy się wzbijać w niebo. Widok był niesamowicie piękny 

Jeszcze dłuższą chwilę przyglądałam się widokom a potem nie wiadomo kiedy zasnęłam.

Obudziła mnie jedna ze stewardes.
- Proszę Panią, proszę się o obudzić za 15 minut lądujemy - powiedziała.
- Dobrze dziękuj - uśmiechnęłam się do niej a ona odwzajemniła uśmiech.
10 minut później pilot znowu zabrał głos i powiedział o zapięciu pasów i  wyłączeniu telefonów.
Po lądowaniu i po tym  jak zabrałam swój bagaż poszłam do miejsca gdzie ludzie czekali z tabliczkami.
Gdzie się podziała ta ciocia, ciekawe czy mnie pozna ostatni raz widziałam ja jak miałam 8 lat - myślałam.
W tłumie dostrzegłam wysoką blondynkę z tabliczką na której widniało :
" Angelika Piotrowska "
Podeszłam do cioci, która zrobiła wielkie oczu.
- Angelika jak ty wyrosłaś - mówiąc to przytuliła mnie.
- Dzięki, ciesze się że cię widzę ciociu - powiedziałam.
- Angelika nie mów do mnie ciociu, tylko po prostu Sabina , ta ciocia mnie postarza - mówiąc to puściła mi oczko.
- No dobrze cio... to znaczy Sabino - poprawiłam się szybko.
- To co idziemy do auta na pewno jesteś zmęczona. Jak przyjedziemy położysz się i rozpakujesz a wieczorem lub jutro pójdziemy zwiedzać pokażę ci przez te 6 tygodni cały Londyn - mówiła ciocia znaczy Sabina.
- Mam nadzieję że cały - znowu na buzi pojawił mi się lekki uśmiech.
Sabina mieszkała w mały domku, był bardzo przytulny. Po rozpakowaniu się i po zjedzeniu lodów poszłam spać..

5 komentarzy = nowy rozdział